Mijn jongste zoon heet Pepijn. Hij is drie jaar en twee maanden. Praten doet hij nog niet echt. Hij brabbelt, zet wat woordjes achter elkaar in de hoop dat wij hem begrijpen en als dat niet het geval is neemt hij je bij de hand of probeert het door middel van gebaren duidelijk te maken. Soms, als het niet goed lukt, wordt hij gefrustreerd en boos. Maar meestal is het een vrolijk baasje. Hij zingt: 'Hoof, tadie, nienteen' en legt daarbij zijn handen op zijn hoofd, schouders, knieën en voeten.' Hadiedie ...neus!' Hij heeft tal van woorden die ik inmiddels prima begrijp, maar een hoop mensen (nog) niet. 'Bobu' is bord, 'nie' is fiets, of televisie of vis of regen (waarbij hij zijn handen met gespreide vingers van boven zijn hoofd naar beneden laat gaan) en 'nah' is slapen. We zijn hard met hem aan het oefenen (o.a. met behulp van logopedie) om zijn taalproductie op te laten schroeven. Over een maandje of 10 gaat hij immers al naar school.
Op een dag verbaasde hij mij zeer door op een boek de letter P aan te wijzen en 'mo' te zeggen. 'Mo' is het woord voor 'ik' of 'mij(n)'. Ik prees hem uitbundig, ja dat was inderdaad zijn letter, de letter van Pepijn! Ik kan nu geen boek meer met hem openslaan of hij moet de P zoeken, De J en de F kent hij inmiddels ook al (van zijn grote broers Julian en Finn). En elke woensdag ziet hij zijn letter
twee keer op de deur staan waar we later naar binnen gaan:
Je snapt wel dat ik heel trots ben op mijn kleine grote man!
